Ya queda menos para el 29 de Abril… Thor, hijo de Odin, es expulsado a la tierra!
Aunque los sentimientos son encontrados, el que Kenneth Branagh se haya metido en un fregado así ya da mucha curiosidad. Si además, Odín es el grandísimo Anthony Hopkins, al menos hay que echar una buena ojeada a Asgard (y no me olvido de la Portman, ultimamente omnipresente).
¿Acaso no habéis pensado alguna vez que Jorge Sanz es el nuevo Joselito, tan grande de pequeño y tan pequeño de mayor? Conquistó a media España con Valentina, lo volvió a hacer con Amantes y de alguna manera (no él, pero sí su película) llegó a los Óscars con Belle époque. Pero, ¿y luego?
Luego siguió haciendo muchas cosas, algunas mejores que otras. Pero poco a poco fue desinflándose, perdiéndose, cayendo en el olvido o lo que es peor aún, estando sólo presente para bromitas acerca de su fracaso (y el de Liberto Rabal). Aquel niño de ojos negros que tanto prometía de pequeño había terminado interpretando a un cuerpo dominado por un extraterrestre en El Inquilino. Sí, ese tipo de cosas que sólo sería capaz de ofrecernos Antena 3.
Pero ahora ha vuelto. A hacer algo bueno, quiero decir. Porque irse no se ha ido nunca.
Si ves el siguiente vídeo, vas a colaborar en que éste sea el vídeo con más visitas de todo YouTube, más de 90 millones. Por favor, publica tus comentarios diciéndonos tu opinión sobre el vídeo, y por qué piensas que éste puede ser el más visto de todo YouTube.
Por fin nuestras plegarias han sido escuchadas, el 31 de octubre se estrena The walking dead en los EEUU, basado en el cómic de Robert Kirkman de mismo nombre. Yo leí los primeros números y me parecieron magníficos. Si, cuenta lo de siempre más o menos, un policía despierta tras ser herido en un hospital y se encuentra en un mundo poco más que post apocalíptico bajo la amenaza zombie. A partir de ahí intentará encontrar a su familia. Como he dicho, nada nuevo bajo el sol, pero el hecho de ser una serie regular que ronda los 80 números ha dado tiempo a desarrollar como se sobrevive en un mundo bajo el yugo zombie .
De Suburbs, su nuevo disco, ya se ha hablado bastante. Ha gustado más, ha gustado menos, pero todos lo esperábamos como agua de mayo. Lo que nadie se esperaba es este increíble proyecto no apto para melancólicos, que te transporta a la infancia y que te pone el corazón a ochocientos mil por hora. Una forma preciosa de enamorarte de We Used to Wait al son de tus recuerdos; treinta mil pasos adelante a lo que en su día se hiciera para Labuat (sí, Labuat, la protegida de Risto). En palabras del Homo APM, “Maravilloso, espectacular, me he emocionado al verlo”. Una web NSFW, no por su contenido adulto, sino porque es bastante probable que os pongáis a llorar como unos críos.
Y ahora respiren hondo, pinchen aquí, y sepan de lo que hablo.
Pues sí, y además para enseñarnos los nuevos pasos de baile de cara a la temporada 2010-2011. Porque volar como ellos no podremos, pero bailar… podemos intentarlo.
Al parecer, se ha filtrado el famoso epílogo que acompañará a los DVDs de Perdidos (o un fragmento de él, ya no sabemos…). Os pasamos el link a los chicos de Point Magazine, donde lo hemos podido ver, subtitulado en español.
Las cuatro partes de este epílogo que pulularon por YouTube aparecen y desaparecen, así que a rastrear se ha dicho.
Después de unos cuantos años teorizando, descargando capítulos subtitulados en versión latina, contando los días para el siguiente capítulo… Se acabó. Y por lo que han dejado clarito los productores, no hay final extra ni nada más. NADA. Se acabó lo que se daba.
Si no os habéis podido dar el madrugón para enteraros antes que nadie y ver todavía este capítulo, os avisamos de una obviedad: NO LEÁIS NADA DE PRENSA POR INTERNET. Algunos periodistas desalmados no dudan en comentar el final en los propios titulares, e incluso fotogramas de la última imagen, no sabemos con qué estúpido fin.
Mmm, vedlo, vedlo, los que todavía lo tengáis pendiente, que ya lo comentaremos…
Los programas estos que hace ahora la Sexta, como Quién vive ahí o el Mujeres ricas que acaban de estrenar, son pura obscenidad, pura pornografía y puro exhibicionismo descarado. Y más si tenemos en cuenta los tiempos que corren para la mayoría de la población.
Pijos de la banca, de la empresa o de la abogacía, carne de Gürtel, locazas de la moda o trepas estiradas casadas con futbolistas cocainómanos se dedican a abrirnos sus casas, sus dormitorios, sus baños y sus corazones para que veamos cómo se lo han montado, qué caprichosas son y la mierda de perdedores que estamos hechos todos los demás. Nos lo restriegan por la cara y eso nos produce tal placer sadomasoquista que nos impide apartar la vista del televisor y coger el kalashnikov para liarnos a tiros contra tanta estulticia. Y es que en el fondo debe gustarnos cómo se cagan en nuestra puta madre. Que vengan los sociólogos y que me lo estudien.
El consuelo que me queda: yo no tendré cojones de hacerlo, pero puedo imaginarme a despiadadas bandas de albanokosovares, sentados tranquilamente ante el televisor, viendo el programa con su birrita y tal, pero afilando sus cuchillos y tomando buena nota de sus domicilios y del botín que contienen.
Sharona Fleming és la infermera que acompanya l’expolicia Adrian Monk durant les tres primeres temporades de la sèrie televisiva que du el nom del protagonista i que interpreta l’actor Tony Shalhoub. Posteriorment, el personatge de la infermera és substituït per una altra ajudant, Natalie Teeger, tot i que Sharona reapareix en alguna altra ocasió posterior, fins i tot per a tenir un embolic amorós amb el capità Stottlemeyer.
Sharona Fleming, interpretada per l’actriu Bitty Schram, és una antiga ballarina d’streeptease dels casinos d’Atlantic City que s’instal·la a San Francisco amb el seu fill Benjie, de qui Monk aconsegueix fer-se amic (tant com Monk pot fer-se’n, d’amic), i que -casualitats de la vida- té un apartament al número 28 del carrer de València de la ciutat californiana. (más…)